مد از زبان رضا کیانیان
از ۴۰ سالگی وارد سینما شده، از همان موقع هم مورد توجه قرار گرفته، می‌گویند دلیل انتخاب مردم را نمی‌داند، اما اگر بخواهد خودش در این باره اظهار‌نظر کند می‌گوید حتماً برای اینکه خودم هستم مورد توجه قرار گرفتم. از آنجا که خودش هم طرح لباس و صحنه بوده از اصول اولیه خوش‌‌پوشی و جذاب به نظر رسیدن آگاه است. البته علاقه به این موضوع فکر می‌کنم در خانواده کیانیان موروثی است، چون خواهر رضا کیانیان ملیحه کیانیان از خیاطان حرفه‌ای است که سال‌هاست در این زمینه فعالیت می‌کند.
مد از زبان رضا کیانیان
در تاریخ لباس معاصر دو انفجار مد وجود داشته، یکی سال ۱۹۳۰ است و دیگری سال ۱۹۶۰ که اولی دوران بحران اقتصادی بود و ۱۹۶۰ هم داوران شکوفایی اقتصادی. هنوز هم که هنوز است هر مدی که به وجود می‌آید برگفته از آن دو دوره است و در واقع تحول اساسی دیگری رخ نداده و همان دو سبک ادامه پیدا می‌کند. البته مدل‌ها به روز‌تر می‌شوند، یک دوره برمی‌گردد به ۱۹۳۰ و یک دوره هم ۱۹۶۰، گاهی هم تلفیقی از این دو دوره می‌شوند، بعضی وقت‌ها هم یکی بر دیگری غالب می‌شود. وقتی کسی این دو دوره مد را بشناسد نگاهش خیلی بازتر می‌شود.
لباس کارگران مد شد
مد دوره ۱۹۳۰ در واقع همان شکل کلاسیکی است که در مد وجود دارد، چه سبک اسپورت و چه رسمی، مدل کت‌وشلوار، پیراهن‌ها و کفش‌ها و حتی مدل مو‌های خانم‌ها و آقایان در آن دوره رسمی‌تر بوده. اصلاً به‌طور کلی سبک زندگی‌ها در آن دوره رسمی‌تر و محترمانه‌تر بوده و کمتر از پوشش‌های اسپورت استفاده می‌شده، اما استفاده از پوشش راحت و کار بین کاشاورزان و کارگر‌ها رایج بوده، بعد از آن لباس کارگران به مدی تبدیل می‌شود که در واقع پایه همین لباس اسپورتی است که ما الان داریم، اما در ۱۹۶۰ زمانی که هیپی‌ها متولد شدند و جنبش‌های ضد‌نظام موجود به وجود آمد، لباس‌هایی که بیشتر مورد توجه قرار گرفتند که اعتراض به وضع موجود بودند، مثل شلوار پاره که این روز‌ها دوباره مد شده یا تی‌شرت‌های کثیف و نقاشی شده و گشاد، اما لباس‌های رسمی آن دوره به سمت روز آمدی و استفاده از دستاورد‌های تکنولوژی روز بود. مثلاً استفاده از پارچه‌هایی با الیاف پلاستیکی که اصطلاحاً به آنها بشورو بپوش می‌گفتند یکی از اتفاق‌های آن دوران بوده. البته شکل‌های دیگری از روز‌آمدی تکنولوژی هم وارد عرصه مد شده و بعد‌ها هم ادامه پیدا کرده است.
طرفدار کلاسیسم هستم
من خودم بیشتر دوران ۱۹۳۰ را می‌پسندم، البته شکل غیر‌رسمی آن را. در واقع همان لباس کشاورزان و کارگران که تبدیل به مد شد. مثلاً شلوار جین که بعد‌ها طراحان لباس در خیلی از طرحی‌هایشان از آن استفاده می‌کردند یکی از آن پوشش‌هاست. شلوار جین آن زمان شلوار کار کشاورزان بوده که به مد تبدیر شده یا کت‌هایی که با شلوار ست نیست. پیراهن‌های چارخونه که چند وقتی است دوباره مد شده هم از پوشش‌های رایج آن موقع بوده که کارگران و کشاورزان به تن می‌کردند. گاهی اوغات هم یک تی‌شرت با شلوار می‌پوشیدند و یک پیراهن روی آن می‌پوشیدند. در ۱۹۶۰ هم این نوع پوشش رواج داشت، اما به شکل دیگر، مثلاً جین‌های پاچه گشاد یا آنهایی که ملیله‌دوزی شده بودند. اما من خودم طرفدار همان سبک کلاسیک هستم شلوار‌های راسته با فاق بلند و رنگ بلک بلو.
برای مزون‌ها طراحی لباس کردم
علاوه بر طراحی لباس در فیلم و تئاتر برای چند مزون هم طراحی لباس کردم. وقتی از مد و طراحی لباس بی‌خبر نباشی، دارای سلیقه‌ای می‌شوی که در انتخاب لباس‌های خودت هم حتماً کمک می‌کند. ضمن اینکه من غیر از بازیگری، عکاسی، مجسمه‌سازی و کار‌های گرافیکی می‌کنم و همه اینها به من در بیشتر شناختن جنس و رنگ و ترکیب رنگ‌ها کمک می‌کند. خیلی از مواقع من دنبال انتخاب کردن خیلی چیز‌ها نیستم، چون از آنها شناخت دارم، ناخودآگاه می‌بینمشان.
لباس نشان‌دهنده شخصیت است
به نظر من وظیفه یک طراح لباس فیلم یا تئاتر فقط این نیست که لباس زیبا طراحی کند، لباسی که او طراحی می‌کند در واقع باید بیان‌کننده شخصیت نقش‌ها باشد. مثلاً در یک فیلم وقتی یک نفر لباسی می‌پوشد حتماً بر اساس شخصیتی است که در قصه دارد. وقتی کسی را در خیابان می‌بینی می‌توانی از نوع پوشش حدس بزنی که چه شخصیتی دارد، طبقه اجتماعی‌اش چیست یا چه شغلی دارد. شاید هم به همین خاطر باشد که در برخورد اول از بعضی‌ها خوشمان می‌آید و برخی هم به دلمان نمی‌نشینند.
در فیلم‌ها به خوش‌تیپی فکر نمی‌کنم
به نظر من بازیگر‌ها دو دسته‌اند؛ یک دسته آنهایی که می‌خواهند خودشان را نشان بدهند و یک دسته آنهایی که می‌خواهند شخصیتی که بازی می‌کنند به تصویر بکشند. آنهایی که می‌خواهند خودشان را نشان دهند همیشه به فکر این هستند که خودشان را خوب و خوشگل نشان دهند، اما من وقتی بازی می‌کنم می‌خواهم شخصیتی را که بازی می‌کنم به درستی به تصویر بکشم. خیلی از شخصیت‌ها زشت‌اند و من از این موضوع ناراحت نمی‌‌شوم.
