پدیده مد
پدیده فشن و مد
در عصر دموکراتیک، این شرایط به حدی شدید شد که حتی بیسمارک و بقیه ی سران و رهبران برجسته ی احزاب، بر این نکته تاکید داشتند ازآنجایی که رهبران گروه هستند، خود باید از آن اطاعت و پیروی کنند. روح دموکراسی باعث می شود تا فرد به دنبال شان ومنزلت و همچنین هیجان فرمانروایی باشد.
اما این مسئله به قدری مبهم و گیج کننده است که نمی توان فرق بین وضع قواعد و سپس اسیر شدن به دست همین قواعد را تشخیص داد. غروری که این افراد شیک پوش را دربرمیگیرد، در واقع کاریکاتوری از فهم مبهم و پرورش یافته به وسیله ی دموکراسی است که در رابطه ی بین فرد و عموم اتفاق می افتد. با این حال این نکته غیرقابل انکار است که فرد شیک پوش، حالتی از تعادل میان انگیزش های اجتماعی و فردی را بازنمایی می کند که حقیقتا ریشه دار هستند. این مسئله نهایتی را نشان می دهد که غیراز آن، فرد باهوش و برجسته، کاملا به صورت ذات ِ مد در نظر گرفته می شود و این نهایتی است که درظاهر بسیار پیچیده در نظر گرفته می شود. این مسئله، ترکیبی از روابط میان انسان و کالا را می آراید به طوریکه تحت شرایط عادی بسیار جدا از هم ظاهر می شوند. این تنها آمیزه ای از فردیت و عمومیت نیست، بلکه در یک روش عملی تر، اثری که مشاهده می کنیم، آمیزه ای از هیجان فرمان راندن همراه با تبعیت است. به عبارت دیگر، ما اینجا آمیزه ای از قواعد مردانه و زنانه را داریم. حقیقتی که می گوید این فرآیند در قالب مد و تنها در یک تضعیف ایده آل، به راه خود ادامه می دهد. حقیقتی که معتقد است این دو عامل، هرکدام بسیار متفاوت تر از آنچه که بودند، شکل گرفته اند و ممکن است باعث جذابیت یک مد شوند، خصوصا که این پدیده طبعیت حساسی نیز دارد. با یک دیدگاه ذهنی، زندگی بر اساس مد، شامل تعادلی است که در اثر تخریب و بناکردن به وجود می آید. محتوای آن، ویژگی تخریب شکل اولیه را می طلبد و همسانی ویژه ای را پردازش می کند که رضایت از عشق به تخریب و تقاضا برای عوامل مثبت، دیگر نمی توانند از یکدیگر جدا باشند. از آنجایی که ما در این مقاله با یک حقیقت و یا رضایت تنها سروکار نداریم و درعوض با دو محتوا و شناخت مشترک آن ها روبرو هستیم، این مسئله آشکار می شود که ترکیب مشابهی که تابعیت بی چون چرا از مد را می طلبد، حتی به وسیله ی مخالف خود هم می تواند برنده شود. هرکسی که آگاهانه از مد پیروی نکند، هیجان فردیت را در معیارهای یک فردگرایی واقعی به دست نمی آورد و تنها تناقضی در مثال جامعه است. اگر تبعیت از مد، تقلید از یک مثال را دربرگیرد، غفلت آگاهانه از مد نیزبه نوعی بازنمایی تقلیدی مشابه ، اما به صورت وارونه است. با این وجود، در آن سوی ماجرا، این مسئله خود را به صورت شاهدی آگاه نسبت به قدرت گرایش اجتماعی نشان می دهد و استقلال ما را در برخی جنبه های مثبت یا منفی طلب می کند. فردی که آگاهانه هیچ گونه اعتنایی به مد نمی کند، همان چیزی را قبول کرده که فرد شیک پوش قبول می کند، با این تفاوت که دسته بندی او فرق دارد و به همان میزان نیز اغراق شده و پر تناقض است. در واقع گاهی اوقات اتفاق می افتد که این قضیه (عدم تبعیت از مد) خود نوعی مد باشد چرا که باعث جدایی فرد از گروهی می شود که توسط استانداردهایی که مد به آن ها دیکته کرده، احاطه شده اند و این یکی از جالب ترین تکاملات اجتماعی- روانی را شکل می دهد که در آن گرایش به سمت شهرت فردی، در ابتدا محتوایی با انعکاس تقلید اجتماعی باقی گذاشته و سپس آن را از چیزی تقریبی به یک شبه حلقه ی کوچک شکل می دهد و سپس دایره ی آن را می گستراند. اگر کسانی که از یک حلقه متنفر هستند خود را داخل آن جا کنند، از نظر منطقی کار غیرممکنی انجام داده اما از نظر روانی این کار ممکن به نظر می رسد. مشابه این قضیه، آتئیست یا همان کفرپرستی است که دربرابر دین به وجود آمده و همان کوته فکری ها و تعصبات مشابه را دارد و مثل دین، نیاز دارد تا با روح و جان پذیرفته شود. به همین ترتیب آزادی نیز بعد ازآنکه ستمگری را متوقف کرد، مکررا تبدیل به چیزی کمتر از اعمال مستبدانه و ستمگرانه نشد. بنابراین، پدیده ی جداشدن آگاهانه از مد نشان می دهد که اشکال بنیادین انسانی تا چه میزان می توانند آنتی تز محتواها را قبول کرده و قدرت و جذابیت خود را در برابر چیزهایی که قبول آن ها تغییرناپذیر به نظر می رسد، نشان دهند. معمولا غیرممکن به نظر می رسد که بتوان گفت عوامل قدرت و یا ضعف شخصی، می توانند به گروهی از عواملی که باعث جدایی از مد می شوند، غلبه کند. با این وجود، ممکن است این اتفاق به دلیل ترس فرد از شکست در باقی نگاه داشتن فردیت و استقلال خویش باشد و می ترسد با قبول اشکال، سلایق و عرف رایج میان مردم عادی، فردیت خود را از دست بدهد. این گونه مخالفت ها بدون هیچ گونه دلیل تنها نشانه ای برای نشان دادن قدرت شخصی می باشد.
سلامی
آیا مد یک پدیده اجتماعی است یا تنها موضوعی زود گذر
